zaterdag 30 januari 2016

Over de zelfmoord van een vriend

Vandaag denk ik aan mijn lieve vriend die omstreeks deze tijd, drie jaar geleden, zelfmoord pleegde.
Hij speelde altijd al een soort hoofdrol in mijn leven en zijn zelfgekozen dood zorgt ervoor dat hij dat zal blijven doen. Juist dat verlies, en de confrontatie met de eindigheid, bevestigt het belang van zijn bestaan in mijn leven.

Je leert zoveel van andere mensen, en vaak gaat dat ongemerkt.
Mijn lieve vriend heeft me tijdens onze studententijd veel geleerd over mannen, vrouwen, liefde en communicatie. En hij liet me zien wat discipline was. 's Nachts een vent, overdag ook een vent. En dat was ie. Vertel er graag meer over, maar betwijfel of hij dat op prijs zou stellen.

In ieder geval was hij - intussen in het gezelschap van een paar andere belangrijke personen - degene die me confronteerde met de duizenden illusies die ik koesterde, die me leerde een zuivere blik op mezelf en anderen te hebben. En dat deed hij in een taal, een sublieme taal, die ik sinds zijn dood niet meer heb gehoord.

Een essentieel onderwerp in onze gesprekken was hoe we onszelf en elkaar voor de gek kunnen houden. En hoezeer we daar onder lijden, allemaal. Hij zag het, hij wist het, en kon - denk ik - het leven niet meer aan toen alle illusies aan diggelen vielen. Weten doe ik niets. Voelen des te meer. Dat hij in een cruciale tijd van mijn leven mijn dirigent was, structuur en een heel diep soort broederschap in mijn leven bracht.

Even zo'n moment dat je je realiseert dat het maar goed is ook, dat de dood bij het leven hoort. Anders was hij echt weg geweest.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten